با مسافرکشی برای پارالمپیک آماده شدم!

دارنده مدال نقره پارالمپیک پکن گفت: با مسافرکشی با یک پراید اقساطی برای حضور در پارالمپیک آماده شدم.

علی محمد یاری در گفت و گو با فارس، اظهار داشت: مدال نقره من در پارالمپیک ظاهرا تا زمان ورود به ایران اعتبار داشت چرا که پس از استقبال در فرودگاه، دیگر کسی سراغی از ما نگرفته است.

وی افزود: تنها در دیدار با وزیر اطلاعات، با اهدای دو سکه بهار آزادی، از ما تقدیر کرد تا یادمان نرود در پکن مدال کسب کرده‌ایم.

یاری تصریح کرد: مسئولان ورزش درحالی برای گرفتن عکس یادگاری با قهرمانان پارالمپیک با هم رقابت می‌کردند، هنوز پاداش قهرمانی در جهانی 2007 چین تاپیه را دریافت نکرده‌ایم. از قرار معلوم باید قید آن را بزنیم.

دارنده نقره پرتاب دیسک پارالمپیک پکن افزود: هیچکس نمی‌داند با چه گرفتاری‌هایی برای بالا بردن پرچم مقدس تمرین می‌کنیم. گفتن این حرف‌ها برایم آسان نیست؛ اما مردم باید بدانند با وجود پرداخت شهریه‌های سنگین دانشگاه آزاد برای ادامه تحصیل، با مسافرکشی به وسیله یک پراید اقساطی، برای کسب مدال در پارالمپیک پکن آماده می‌شدم.

وی افزود:‌ این وضعیت تمام ورزشکاران پارالمپیک است که از داشتن یک منزل مسکونی و حقوق ماهیانه محروم هستند؛ آن وقت سازمان تربیت بدنی برای المپیکی‌ها میلیاردها تومان هزینه می‌کند تا در پایان صاحب یک مدال طلا و یک برنز شوند.

علی محمد یاری تصریح کرد: به صراحت می‌گویم پارالمپیکی‌ها برای مسئولان هیچ اهمیتی ندارند و تنها در 25 روزه بازی‌ها برایشان وجود خارجی پیدا کردیم. اگر یکی از مسئولان در سالن‌هایی که در آن برای قهرمانان جهان تمرین می‌کنیم حضور یابد، می‌بیند چگونه با دیسک‌های شکسته تمرین می‌کنیم و رکورد می‌زنیم. سالن‌هایی که فاقد یک سرویس بهداشتی است و برای حضور در آنها از شدت سرما باید به دور خود پتوی سربازی پیچید.

وی گفت: حریفان ما سال به سال قدرت‌مند‌تر و حرفه‌ای‌تر می‌شوند؛ حال آنکه همچنان در انتظار دریافت حقوق ماهیانه صدهزار تومانی از صندوق حمایت از قهرمانان هستیم. حقوقی که برای هزینه کیک و آبمیوه یک ورزشکار هم کفایت نمی‌کند. بارها این مسائل را مطرح کرده‌ایم؛ اما گوش شنوایی پیدا نمی‌شود.

دارنده نقره پارالمپیک با تقدیر از زحمات بهمن رضایی و هرمز راد صادقی‌نیا مربیان خود و هادی‌زاده رئیس انجمن، تصریح کرد: با وجود آنکه مدال نقره پکن را به دست آورده‌ام؛ اما انگیزه‌ای برای ادامه ندارم. نمی‌دانم آنهایی که در عین شایستگی از رفتن روی سکو باز ماندند، چگونه این مسیر را ادامه می‌دهند.