نمىدانم از آن دسته آدمهایى هستید که در حین دیدن اخبار به لباس گوینده دقت کنید و یا وقتى گزارش یک نشست بینالمللى را مىبینید، لباس دیپلماتهاى کشورهاى مختلف را با هم مقایسه میکنید یا نه. به نظر مىرسد با توجه به طرح لباس ملى، نگاه به این مشکل کوچک ولى ۲۷ ساله چندان نابهجا نباشد.
شاید اگر غربىها، کراوات را اختراع نکرده بودند، استفاده نکردن از آن نوعی بىنظمى محسوب نمىشد، اما با وجود پیراهنهایى که با در نظر گرفتن کراوات طراحى و تولید مىشوند، مشکل ایرانىها که به دلایل فرهنگى و شرعى از پیروزى انقلاب به بعد از آن استفاده نمىکردند دو چندان شد تا جایى که دیپلماتهاى وزارت خارجه، مجبور شدند با استفاده از پیراهنهاى یقه آخوندى از توى ذوق زدن در مجامع بینالمللى پرهیز کنند.
اگر ورود مجریان جوان در دو سه سال اخیر، که خود را ملزم به رعات سنت پوشش در سیما نمىدانستند کنار بگذاریم، این بىنظمى در ظاهر گویندهها و مجریان برنامههاى رسمى که مجبور به استفاده از کت و شلوار هستند هم دیده مىشود. افراد زیادى هم در جامعه به علت تمایل بیشتر به پوشیدگى، با باز بودن نامتعارف یقه خود مشکل دارند، و چون اکثرا دکمه یقهها با توجه به کراوات تنظیم شده است با بستن اولین دکمه، ظاهرى در حال خفگى پیدا مىکنند و بىنظمى حاصل از باز بودن آن هم مخصوصا در محافل رسمى و جلوى دوربین رسانهها، چشم هر آدم دقیقى را مىزند.
در حالى که مجلس تصمیم گرفته است به خواست بسیارى از مردم که از بى در و پیکرى بازار مد و لباس به ستوه آمدهاند، سامانى به اوضاع بدهد، این سئوال پیش مىآید که وقتى بعد از 27 سال هیچ کس اعم از مردم عادى یا ارگانهاى دولتى به خود زحمت نداده فکرى به حال این مشکل کوچک اما موثر در ظاهر آدمها بکنند، مشکلى که با یک جا به جایى ساده در دو دکمه بالاى پیراهن و تغییر فرم یقه حل مىشد، چطور مىتوان مشکل مد و لباس که ریشه در فرهنگ، طرز فکر و سلیقه مردم... دارد، حل کرد؟!
برگرفته شده از سایت http://sharifnews.com