ما هنوز اندر خم یک یقه ایم!!

---

نمى‏دانم از آن دسته آدم‌هایى هستید که در حین دیدن اخبار به لباس گوینده دقت ‌کنید و یا وقتى گزارش یک نشست بین‌المللى را مى‏بینید، لباس دیپلمات‏هاى کشورهاى مختلف را با هم مقایسه می‌کنید یا نه. به نظر مى‏رسد با توجه به طرح لباس ملى، نگاه به این مشکل کوچک ولى ۲۷ ساله چندان نابه‌جا نباشد.

شاید اگر غربى‏ها، کراوات را اختراع نکرده بودند، استفاده نکردن از آن نوعی بى‌نظمى محسوب نمى‏شد، اما با وجود پیراهن‌هایى که با در نظر گرفتن کراوات طراحى و تولید مى‏شوند، مشکل ایرانى‏ها که به دلایل فرهنگى و شرعى از پیروزى انقلاب به بعد از آن استفاده نمى‏کردند دو چندان شد تا جایى که دیپلمات‏هاى وزارت خارجه، مجبور شدند با استفاده از پیراهن‏هاى یقه آخوندى از توى ذوق زدن در مجامع بین‌المللى پرهیز کنند.

اگر ورود مجریان جوان در دو سه سال اخیر، که خود را ملزم به رعات سنت پوشش در سیما نمى‏دانستند کنار بگذاریم، این بى‌نظمى در ظاهر گوینده‏ها و مجریان برنامه‏هاى رسمى که مجبور به استفاده از کت و شلوار هستند هم دیده مى‏شود. افراد زیادى هم در جامعه به علت تمایل بیشتر به پوشیدگى، با باز بودن نامتعارف یقه خود مشکل دارند، و چون اکثرا دکمه یقه‏ها با توجه به کراوات تنظیم شده است با بستن اولین دکمه، ظاهرى در حال خفگى پیدا مى‏کنند و بى‌نظمى حاصل از باز بودن آن هم مخصوصا در محافل رسمى و جلوى دوربین رسانه‏ها، چشم هر آدم دقیقى را مى‏زند.

 در حالى که مجلس تصمیم گرفته است به خواست بسیارى از مردم که از بى در و پیکرى بازار مد و لباس به ستوه آمده‏اند، سامانى به اوضاع بدهد، این سئوال پیش مى‏آید که وقتى بعد از 27 سال هیچ کس اعم از مردم عادى یا ارگان‏هاى دولتى به خود زحمت نداده فکرى به حال این مشکل کوچک اما موثر در ظاهر آدم‏ها بکنند، مشکلى که با یک جا به جایى ساده در دو دکمه بالاى پیراهن و تغییر فرم یقه حل مى‏شد، چطور مى‏توان مشکل مد و لباس که ریشه در فرهنگ، طرز فکر و سلیقه مردم... دارد، حل کرد؟!

برگرفته شده از سایت http://sharifnews.com